Φεστιβάλ Αισχύλεια 2024: Ομιλία Δημάρχου Ελευσίνας κ. Γεώργιου Γεωργόπουλου στην παράσταση «Βάκχες του Ευριπίδη»
Μετά την πανδαισία της Παρασκευής στην έναρξη του Φεστιβάλ Αισχύλεια 2024 και την πνευματική άνοδο που νομίζω νιώσαμε όλοι, ερχόμαστε απόψε στο χώρο του ιδρώτα του απλού εργάτη προσκυνητές και πάλι.
Η Ελευσίνα προικισμένη με ένα μοναδικό παρελθόν αντιμετωπίζει σήμερα το παρόν της, με πικρία αλλά και ελπίδα. Το πληγωμένο φυσικό και ιστορικό τοπίο εκπέμπει μηνύματα που μόνο η ευαίσθητη ακοή μπορεί να συλλάβει και να μετασχηματίσει σε πράξεις, καθημερινής αντίστασης και πολιτισμού. Βρισκόμαστε σ ένα παλιό βιομηχανικό τοπίο, που μετατρέψαμε σε εστία πολιτισμού.
Ζούμε σε μια εποχή όπου και το αυτονόητο χρειάζεται απόδειξη. Παρ όλες τις προειδοποιήσεις και τα σημεία των καιρών, ο σημερινός άνθρωπος εθελοτυφλεί.
Οι καταστροφές, ο θάνατος, η πείνα, η ασθένεια και η ανεργία δεν τον ευαισθητοποιούν ούτε καν τον ξυπνούν. Συνεχίζει το καταστροφικό έργο του με μεγαλειώδη έπαρση. Χρειάζεται η φωνή του τραγικού για να του θυμίσει την κάθαρση, την νέμεση και την Άτη. Χρειάζεται τώρα περισσότερο από άλλοτε, η φωνή του τραγικού ποιητή για να του θυμίσει, ότι η "ύβρις" τιμωρείται. Τούτη η Πόλη τυραννισμένο γερό σκαρί κουβαλά πολλές γενιές κινδυνεύει αλλά συνεχίζει να πορεύεται σε μια ατέλειωτη πορεία μέσα στο χρόνο και ο χρόνος όχι απλά κρίνει, δικάζει αλλά και εκδικείται. Φέρνοντας ο Ευριπίδης τους συμπολίτες του στα χοϊκά και τα γήινα συνθέτει μια τραγωδία από τις λίγες που έχουν ως αντικείμενο την σύγκρουση Θεού και ανθρώπου. Υπάρχει η αρετή αλλά και η αγριότητα και η σύνεση. Υπάρχει η πλάνη αλλά και το λογικό και το παράλογο. Η βία του έργου του είναι κλειστή αδιαπέραστη και απόλυτη. Αυτό μας αξίζει ; Όχι βέβαια, γιατί εμείς έχουμε προστάτιδα την θεά της ελπίδας και της άνοιξης.
Γι' αυτό παίρνουμε τα παλιά σκαριά, βιομηχανικά και μη για να τα κάνουμε πομπούς αναδημιουργίας ιδεών και μνήμης. Όπως εδώ δούλεψαν επί πολλά έτη εργάτες έτσι και εμείς θα συνεχίσουμε να γίνουμε εργάτες νέων ιδεών και προόδου, σαν από κάποιο παλιό εγκαταλελειμμένο χωράφι να αναδύονται νέοι καρποί.
Άλλωστε εμείς δεν είμαστε οι μόνιμοι, είμαστε οι μεταλαμπαδευτές.
