Αρχές 20ού Αιώνα

Τα νέα εργοστάσια και η ανάπτυξη του λιμανιού δημιουργούν την ανάγκη εργατικών χεριών και φέρνουν νέους κατοίκους. Στην απογραφή του 1907: 6.653 κάτοικοι ( 2370 στην Ελευσίνα, 3669 στη Μάνδρα, 614 στη Μαγούλα ) οι 490 είναι ετεροδημότες και οι 45 αλλοδαποί.

Με Βασιλικό διάταγμα , που δημοσιεύτηκε 31 Αυγούστου 1912 , η Ελευσίνα γίνεται ξεχωριστή κοινότητα . Με το ίδιο διάταγμα, από "τον τέως Δήμο Ελευσίνας" γίνονται επίσης χωριστές κοινότητες η Μάνδρα και η Μαγούλα . Οι πρώτες εκλογές γίνονται το Φεβρουάριο του 1914 .

Πρώτος Πρόεδρος της κοινότητας ήταν ο Δημήτριος Σκόρδας. Ο πληθυσμός αυξάνεται συνεχώς. Οι 2.370 κάτοικοι του 1907 γίνονται 4.400 το 1922 και μετά τη Μικρασιατική καταστροφή προστίθενται 2.000 περίπου πρόσφυγες. Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες είναι από τη Σμύρνη και τη γύρω περιοχή , την Κωνσταντινούπολη , άλλες πόλεις της Ανατολικής Θράκης , από την Καππαδοκία και από τις ακτές της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας, από τόπους εξελιγμέμους οικονομικά και κοινωνικά .

Στις 29 Ιουλίου 1924 αποφασίζεται ο ηλεκτροφωτισμός και τοποθετούνται 40 λαμπτήρες , σε πλατείες και οδούς της περιοχής.

Το Σεπτέμβριο 1924 αποφασίζεται η εγκατάσταση ρολογιού στο λόφο και πραγματοποιείται με έρανο των κατοίκων και ενίσχυση του εργοστασίου τσιμέντου.

Με νομοθετικό διάταγμα της 16 / 2 / 1926 θεσπίστηκε ειδική φορολογία "υπέρ της κοινότητος λιμένος Ελευσίνος" στα εξαγόμενα από την πόλη βιομηχανικά προϊόντα.

Από το 1926 έως το 1931 βελτιώθηκαν η ύδρευση, ο ηλεκτροφωτισμός, οι δενδροστοιχίες, η καθαριότητα , τα σχολεία , βοηθώντας την Ελευσίνα να πάρει μορφή σύγχρονης πόλης .

Στα χρόνια από το 1936 ως το 1940 η Ελευσίνα έγινε χώρος των εκδηλώσεων που είχε επιβάλλει η δικτατορία Μεταξά , με σκοπό να παρουσιάσει τους πληθυσμούς της υπαίθρου ως ευτυχισμένους . Η πλατεία Ελευθερίας ( σημ. Ηρώων ) ονομάζεται Βασιλέως Γεωργίου Β΄, η οδός Θηβών σε Ιωάννου Μεταξά και στην πρώτη επέτειο της δικτατορίας ο Μεταξάς ανακηρύχθηκε "επίτιμος δημότης".

Το 1938 δημιουργείται το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας.